ΟAρης Σπηλιωτόπουλος φέρεται να πιστεύει ότι υπάρχει ένα «εφαπτόμενο σημείο» ανάμεσα στον Κώστα Καραμανλή και στον Στέφανο Κασσελάκη. Την ίδια ώρα, οι γνωρίζοντες εξηγούν ότι η εμφάνιση του πρώην υπουργού της Ν.Δ. κοντά στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ είναι αποτέλεσμα μιας επαγγελματικής (και όχι πολιτικής) συνεργασίας που έχει ως αντικείμενο την αξιοποίηση προς όφελος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ενός «μυστικού αναλυτικού εργαλείου». Ποιο είναι το «εφαπτόμενο σημείο» και ποιο είναι το «μυστικό εργαλείο» που δυνητικά μπορεί να οδηγήσει τον Κασσελάκη πιο κοντά στην εξουσία;

Γνωστός με το μικρό του όνομα από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στη δημόσια ζωή, ο ευπρεπής, υπομονετικός και πράος, αλλά ταυτόχρονα αιρετικός, κρυψίνους και προκλητικός για τη δεξιά δημογεροντία Aρης προκαλεί αυθόρμητα χαμόγελα σε όσους τον ξανασυναντούν έπειτα από χρόνια. Οι άνθρωποι που μόνο ανεπαίσθητα αλλάζουν εμφανισιακά παρά τις δεκαετίες που προστίθενται χωρίς έλεος στις πλάτες όλων μας είναι λογικό να φτιάχνουν τη διάθεση των παλιών φίλων τους. Μιλάμε για έναν πολιτικό που σχεδόν κανείς δεν έχει ξεχάσει παρά το γεγονός ότι βρίσκεται δέκα χρόνια γεμάτα εκτός Βουλής και δεκαπέντε εκτός κυβέρνησης. Παρ’ όλα αυτά, ο πολυπράγμων επικοινωνιολόγος δεν έχει μόνο φίλους. Ουκ ολίγοι εξακολουθούν να τον γλωσσοτρώνε. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αφού τα βέλη που κατά καιρούς δέχεται επισφραγίζουν την εκτίμηση ότι παραμένει στο παιχνίδι.

ΣΥΡΙΖΑ: Ο ρόλος Σπηλιωτόπουλου στην Κουμουνδούρου

Λευκή πετσέτα

Ακόμη τον προσδιορίζουν οι προ 25ετίας ανορθόδοξες επιλογές του όσον αφορά τη δημόσια εικόνα του που προφανώς έκανε για να σταμπάρει το όνομά του στη μνήμη μιας επιλήσμονος κοινής γνώμης (όπως η περιβόητη φωτογράφιση στο περιοδικό «Γυναίκα» το 2000 ως ηλιοκαμένος γόης με μαύρα μάτια όλο υποσχέσεις και λευκή πετσέτα στον λαιμό, η ύπαρξη ενός τζακούζι στη βεράντα του διαμερίσματός του που πήρε διαστάσεις αστικού μύθου ή οι εμφανίσεις στη Μύκονο, στο Κολωνάκι και στην αγαπημένη του Αράχωβα). Αλλοι τον κατακρίνουν ή τον φθονούν γι’ αυτές τις «φωτογραφίες της στιγμής» (άλλωστε οι Ελληνες δεν φημιζόμαστε για το χιούμορ μας) κι άλλοι τον υποτιμούν πολιτικά (λέγοντας ότι είναι μόνο εικόνα). Ορισμένοι άλλοι τον έχουν καταχωρίσει στη μαύρη λίστα μιας διακομματικής ελίτ που απολάμβανε την αύρα της εξουσίας στα σαλόνια τού υπό ελληνική σημαία «Τιτανικού» αγνοώντας το παγόβουνο της κρίσης που καραδοκούσε για να καταπιεί τον εθνικό μας ναρκισσισμό μαζί με το πορτοφόλι μας.

Υπάρχουν όμως και εκείνοι που παρατηρούν ότι υπήρξε προδρομική προσωπικότητα, ένας προφήτης της εποχής μας – μιας εποχής όπου όλοι οι πολιτικοί αναζητούν πλέον μια ανορθόδοξη πρωτοβουλία για να επιπλεύσουν στην επιφάνεια του γλυκού νερού που παράγει η κοινωνία του κυνισμού και της ελλειμματικής προσοχής. Αμέτρητα τα παραδείγματα. Ο Κασσελάκης εμφανίζεται μονίμως με κολλητό T-shirt παρέα με τη λαϊκή καλλονή Κατερίνα Καινούργιου. Μετά τις εφηβικές προσευχές του στον Οσιο Δαυίδ που ο ίδιος αποκάλυψε προ μηνών στην «Κ», τώρα χαλάει κόσμο μιλώντας για θαύματα που συνέβησαν στην κολυμβήθρα κατά την περιπετειώδη βάφτισή του. Αλλά και ο πρωθυπουργός ουδόλως αντιστέκεται στον πειρασμό κάμποσων εκπλήξεων στο TikTok (π.χ. έκανε πατίνι μέσα στο Μαξίμου).

Ηταν ο Αρης του 2000 ένα φαινόμενο TikTok πριν από το TikTok; Σε κάθε περίπτωση, όπως λένε στο Χόλιγουντ, η καλύτερη εκδίκηση των σταρ είναι η επιβίωση. Και ο Σπηλιωτόπουλος επιβιώνει πεισματικά. Απέναντι στις ειρωνείες όσων εύχονται ψόφο, πολλοί υπενθυμίζουν την ψήφο πολλών χιλιάδων πολιτών στη λαοθάλασσα της Β΄ Αθηνών (πριν σπάσει σε τέσσερις μικρότερες περιφέρειες), αλλά και την εκτίμηση που υπάρχει για τον Αρη στις τάξεις των αντιπάλων του.

Λίγοι θυμούνται σήμερα ότι ο Σπηλιωτόπουλος ήταν ανάμεσα στους ελάχιστους βουλευτές της Ν.Δ. που ο Κώστας Σημίτης κάλεσε το 2005 στην παρουσίαση του απολογιστικού βιβλίου του για την οκταετή πρωθυπουργία του, «Πολιτική για μια Δημιουργική Ελλάδα» (εκδόσεις Πόλις). Δεν είναι μόνο ότι ήδη από εκείνη την εποχή αντάλλασσαν μια «καλησπέρα» στα διαλείμματα των παραστάσεων της Λυρικής Σκηνής. Ηταν κυρίως ότι ο αεικίνητος και ευθυτενής βουλευτής υπήρξε ένας από τους μετρημένους στα δάχτυλα πολιτικούς της Ν.Δ. που το 2000 υποστήριξε την πρωτοβουλία Σημίτη και τάχθηκε κατά της αναγραφής του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες.

Το τέλος της αρχής

Εκείνη την εποχή, αν δεν το έπαιζες βαρύς κι ασήκωτος, «ήταν πιθανόν μεγάλως να εκτεθείς», καθώς κινδύνευες να σε τυλίξουν μέσα σε ομοφοβικά υπονοούμενα. Ο Γιώργος Καρατζαφέρης τον αποκάλεσε δημοσίως «Σαλώμη» επειδή υποτίθεται ότι ζητούσε από τον Καραμανλή την κεφαλή του επί πίνακι. Αλλά στην πραγματικότητα η «Σαλώμη» ήταν η ίδια η Δεξιά, αφού στον αιματοβαμμένο δίσκο βρέθηκε η κεφαλή του Αρη. Οι Τζεντάι του κόμματος –με ελάχιστες εξαιρέσεις– απαιτούσαν εν χορώ να φύγει επιτέλους από τη μέση αυτό το παιδαρέλι από την Πάτρα που έκανε ό,τι ήθελε τον ανιψιό του εθνάρχη. Και κάπου εκεί, τον Αύγουστο του 2000 τα κατάφεραν. Εφυγε από τη θέση του εκπροσώπου Τύπου (άλλωστε είχε μόλις εκλεγεί βουλευτής Επικρατείας). Αλλά αυτό δεν ήταν το τέλος για τον Αρη. Ηταν μάλλον το τέλος της αρχής.

«Θα βάλω τον Καραμανλή επικεφαλής του πολιτικού σχεδιασμού και εσύ θα είσαι μαζί του, θα σου κλείσω ραντεβού για να τον γνωρίσεις», του είπε ο Μιλτιάδης Εβερτ, το 1994. Ηταν η αρχή μιας πολιτικής σχέσης.

Η αρχή έγινε στην Πάτρα. Εκεί γεννήθηκε. Γυμνάσιο και λύκειο πήγε στην Πειραματική Σχολή. Ηταν μαθητής του 19 και κάτι και ταυτόχρονα πρόεδρος της τάξης και στο τέλος πρόεδρος του Δεκαπενταμελούς. Ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός. Αδελφός του παππού του από την πλευρά του πατέρα του ήταν ο βουλευτής της Ενωσης Κέντρου στη Θεσσαλονίκη Γιάννης Σπηλιωτόπουλος. Ο άλλος παππούς του –από την πλευρά της μητέρας του– ήταν αριστερός.

Το 1985 ο Αρης μετακόμισε στην Αθήνα για να σπουδάσει στο Πολιτικό της Νομικής. Γνώρισε τον Γιάγκο Πεσμαζόγλου και πήρε το πολιτικό βάπτισμα στο ΚΟΔΗΣΟ. Παράλληλα, είχε επαφή με τον ανιψιό και με τον γιο του Κωστή Στεφανόπουλου που τον σύστησαν στον τότε πρόεδρο της Δημοκρατικής Ανανέωσης (ΔΗΑΝΑ). Δούλεψε κοντά του για ένα διάστημα. Ακολούθησαν δύο μάστερ στην πολιτική επικοινωνία στο πανεπιστήμιο City του Λονδίνου και στις διεθνείς σχέσεις στο LSE, καθώς και σπουδές θετικής ψυχολογίας και καθοδήγησης (coaching). Επιασε ένα σπίτι στο Νότινγκ Χιλ και τα Σαββατοκύριακα τα περνούσε στις καφετέριες και στο παζάρι του Πορτομπέλο.

Λίγο καιρό μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1994 βρήκε δύο-τρία μηνύματα στον τηλεφωνητή του από την κυρία Ανδριτσοπούλου. «Σας τηλεφωνώ εκ μέρους του Μιλτιάδη Εβερτ. Επικοινωνήστε παρακαλώ με το γραφείο του προέδρου». Νόμιζε ότι του έκαναν πλάκα. Κι όμως. Ο «μπουλντόζας» ήθελε να κάνει καλοκαιρινό το νεοκλασικό της Ρηγίλλης και τέσταρε την ιδέα να τοποθετήσει νέα παιδιά στους τομείς του κόμματος. Για τον πολιτικό σχεδιασμό άφησε να εννοηθεί ότι προόριζε τον Αρη (δεν αποκάλυψε ποτέ ποιος του μίλησε πρώτος για τον νεαρό). Οι βαρώνοι τού διεμήνυσαν ότι ο ενθουσιασμός του για τους άψητους τεχνοκράτες είναι casus belli γιατί ερμηνεύεται ως τέχνασμα για τη δική τους αποδυνάμωση. Ο Εβερτ άλλαξε βιολί. «Θα βάλω τον Καραμανλή επικεφαλής του πολιτικού σχεδιασμού και εσύ θα είσαι μαζί του, θα σου κλείσω ραντεβού για να τον γνωρίσεις».

Με τον Καραμανλή

Κάπως έτσι ξεκίνησε μια πολιτική σχέση που έγραψε ιστορία στη Νέα Δημοκρατία, αλλά και στα μπαράκια του Κολωνακίου (ο σαραντάρης Καραμανλής, που ακόμη ήταν εργένης, ήθελε να ξενυχτάει σχεδόν κάθε βράδυ). Ο Σπηλιωτόπουλος παρότρυνε τον Καραμανλή να εκδηλώσει τις εν υπνώσει αρχηγικές βλέψεις του και μίλησε πρώτος για τον μεσαίο χώρο. Μαζί με τον έτερο θιασώτη, Γιάννη Λούλη, έγραψαν ποταμό κειμένων γι’ αυτή τη μυθική Σαμαρκάνδη της πολιτικής. Ο Καραμανλής μόχλευσε τις ιδέες του Αρη, έγινε αρχηγός, τον έχρισε εκπρόσωπο Τύπου και ουσιαστικά Νο 2 του κόμματος, και μέσα σε τρία χρόνια, το 2000, έφτασε στο παρά ένα της νίκης. Ακολούθησε μια τετραετία στην έρημο.

Την πρώτη περίοδο Καραμανλή (2004-2007) ο Αρης συνέχισε στωικά στην έρημο. Το 2007 τοποθετήθηκε υπουργός Τουρισμού και στο λυκόφως, το 2009, ανέλαβε το υπουργείο Παιδείας. Στην κούρσα της διαδοχής υποστήριξε την Ντόρα Μπακογιάννη, κάτι που μάλλον δεν βελτίωσε τη σχέση του με τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος ωστόσο του έδωσε το χρίσμα για τον Δήμο Αθηναίων το 2014. Ο Νικήτας Κακλαμάνης κατέβηκε ως αντάρτης, με αποτέλεσμα να αποκλειστούν αμφότεροι από τον δεύτερο γύρο. Για κάθε μάγο έρχεται η ώρα που βλέπει τα μαγικά του να μην πολυπιάνουν και η ώρα αυτή για τον Αρη ήρθε όταν παραιτήθηκε από τη βουλευτική έδρα του κυνηγώντας τη χίμαιρα της Αθήνας. Σαμαράς, Μεϊμαράκης και Μητσοτάκης με διάφορες δικαιολογίες δεν τον έβαλαν ποτέ ξανά στα ψηφοδέλτια. Απλώς δεν τον ήθελαν στα πόδια τους.

Το 2019 ο Αλέξης Τσίπρας είχε ήδη λησμονήσει τον Πάνο Καμμένο και έριξε μια μπαλοθιά κατά της Ακροδεξιάς. Ο Αρης επικρότησε και ακολούθησε εγκάρδια γνωριμία καθώς και μια τακτική συνεργασία. Ο πρώην υπουργός, που επιμένει ότι δεν θέλει να ξαναμπλέξει με την ενεργό πολιτική, αλλά ελάχιστοι τον πιστεύουν, έγινε το (μέχρι πρότινος) αθέατο μέλος μιας τριάδας που περιλαμβάνει τον Γιάννη Λούλη και τον Γιάννη Δημάκη. Το φθινόπωρο του 2023 ο Κασσελάκης έμαθε από κάποιους τσιπραίους για τη συνεργασία αυτή και τα Χριστούγεννα την ενεργοποίησε εκ νέου. Κάπως έτσι ο Αρης έγινε ο επόμενος καραμανλικός μετά τον έτερο εκπρόσωπο Τύπου του Καραμανλή και νυν υποψήφιο ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Ευάγγελο Αντώναρο που γνωρίζει πλέον καλά τους διαδρόμους της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Αν μια δημοσκόπηση είναι «φωτογραφία της στιγμής», τότε το περιβόητο «αναλυτικό εργαλείο» της τρόικας των Αρη, Λούλη και Δημάκη παρουσιάζεται ως ένας «μαγνητικός τομογράφος» που χαρτογραφεί όσα τρέχουν κάτω από την επιφάνεια. Οι τρεις μπαρουτοκαπνισμένοι επικοινωνιολόγοι «τσιμπάνε» ποσοτικά στοιχεία από δημοσκοπήσεις και τα τεστάρουν σε ομάδες εστίασης (focus groups) βάσει μιας μυστικής φόρμουλας που μόνο εκείνοι γνωρίζουν. Χάρη σε αυτή την «πυξίδα» θα προσδιοριστεί και το «εφαπτόμενο σημείο» που υποτίθεται ότι υπάρχει μεταξύ Κασσελάκη και Καραμανλή. Ποιο είναι αυτό; Μα φυσικά ο μεσαίος χώρος.

Αν ο Καραμανλής πήρε τη Δεξιά και την έσπρωξε στον μεσαίο χώρο κατορθώνοντας έτσι να εγκλωβιστεί πέντε χρόνια στο Μέγαρο Μαξίμου, ο Κασσελάκης αντίστοιχα φέρεται να πιστεύει ότι θα γίνει επίσης πρωθυπουργός αν κάνει το ίδιο με την Αριστερά. Και ποιος είναι καλύτερος για να τον βοηθήσει από τον πρώτο εξερευνητή και χαρτογράφο του μεσαίου χώρου; Μόνο που ο μεσαίος χώρος είναι σαν το νησί του θησαυρού. Κρύβεται μέσα σε γρίφους και κάθε φορά πρέπει να ανακαλυφθεί από την αρχή. Γι’ αυτό χρειάζονται οι μάγοι Μέρλιν, οι ραβδοσκόποι, οι χαρτογράφοι. Κάπως έτσι γίναμε μάρτυρες της πολιτικής ανάστασης του Αρη. Οι δύσπιστοι πάντως λένε ότι πέρυσι μάλλον δεν έφερε γούρι στον Τσίπρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ πελαγοδρόμησε ως την άκρη της επίπεδης γης και έπεσε στο κενό. Μένει να δούμε αν θα φέρει στον Κασσελάκη.

Πηγή: www.kathimerini.gr